کد مطلب:31392 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:29

گنجینه پرسمان » اعتقادات

با توجه به آية مباركة كراماً كاتبين، يعلمون ماتفعلون كه دربارة فرشتگان است، اگر خداوند ناظر بر اعمال است چه نيازي به كاتبان اعمال است؟

1. در اين كه خداوند متعال حاضر و ناظر بر همه چيز از جمله اعمال انسان است، شكي نيست; زيرا او از رگ گردن به انسان نزديكتر است; نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيد;(ق،16)، ما از رگ گردن به شما نزديكتريم.; أَلَمْ يَعْلَم بِأَنَّ اللَّهَ يَرَيَ;(علق،14)، آيا نميداند به اين كه خدا ميبيند؟!...

و شكي نيست كه خداوند بدون نظارت، گواهي و ثبت فرشتگان بر اعمال انسان، خود ميتواند ناظر باشد; اما عالم آفرينش، عالم اسباب است; خداوند ميتوانسته بدون آفريدن آب انسان را سيراب كند و...; ولي سنّت الهي اين نيست. فرشتگان كه مأمور گواهي و ثبت اعمال انسان شدهاند نيز بر مبناي سنّت الهي; خود سببي هستند براي تحقّق ارادة خداوند.

2. قرار دادن چنين سنّتي از سوي خداوند، به خاطر فوائد و مصالحي است كه متوجه انسان است; مثلاً: اگر شخصي باور داشته باشد كه به هنگام معصيت، همان گونه كه خداوند ميبيند، فرشتگان خدا نيز ميبيند، و اعمال را ثبت ميكنند، و روزي همين فرشتگان شهادت خواهند داد، و اعمال ثبت شده را به محضر خداوند ارائه خواهند كرد، هرگز حاضر نميشود گناهي را مرتكب شود. و اين باور، اهرمي را براي گناه نكردن ميشود; و در نتيجه، انسان از آتش جهنم نجات پيدا ميكند; و اين كم فائدهاي نيست. شخصي همين پرسش را از امام صادقپرسيد; آن حضرت در پاسخ فرمود: خداوند اين فرشتگان را به عبادت خود دعوت و آنها را شهود بر بندگانش قرار داد، تا بندگان به خاطر مراقبت آنان، بيشتر مراقب اطاعت الهي باشند، و از عصيان او بيشتر ناراحت شوند، و چه بسيار بندهاي كه تصميم به گناه ميگيرد، سپس به ياد اين فرشته ميافتد و خودداري ميكند، ميگويد: پروردگارم من را ميبيند، و فرشتگان حافظ اعمال نيز گواهي ميدهند، علاوه بر اين، خداوند به رحمت و لطفش اينها را مأمور بندگان كرده، تا به فرمان خدا شياطين سركش را از آنها دور كند، و هم چنين جانوران زمين و آفات بسيار را كه آنها نميبينند، تا آن زمان كه فرمان خدا و مرگ آنها فرا رسد.(نورالثقلين، العروسي الحويزي، ج 8، ص 132، مؤسسه التاريخ العربي / ر.ك: تفسير الميزان، علامه طباطبائي ـ رحمة الله عليه ـ، ج 20، ص 545ـ547، بنياد علمي و فرهنگي علامه; تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 26، ص 224-230، دارالكتب الاسلامية.)